Sessizliğin Sesi – Ruhun Yankısı

Bazen seslerin içerisinde sessizlik, insanların içerisinde insanlık, ruhların içerisinde ruh ararsın. Tüm dünya tüm insanlık ayrışmış, suskun ama insanlık çığlık çığlığadır aslında; ve dünya bir anlığına susar.
Rüzgâr bile kelimelerini unutur, zamanın kalbi bir anlığına durur.
O bazı zamanlarda sanki, her şeyin içindeki gerçek sesi duyarsın, ses içinde sessizlik, sessizlik içinde sesini.
Hoş bir tınısı vardır onun, görebilenler için de biçimi… Ama hissi, her şeyden daha gerçektir.
O sessizlikte, “ben” dediğinin çözülüp gittiğini, sadece varoluşun kaldığını hatırlarsın.

Tam da kalplerin ayrışmaya başladığı bu zamanda aslında bir olduğunu anımsarsın. Bir neyin üflenmesi gibi üflenir kalbine gerçeğin sesi.

Bazen sevdiğin insanın sesinde, iyi dileklerinde, bazen hiç tanımadığın acısı yüzüne akmış gözlerde. Herkese yardım etmek istersin, kendine yardım edemeden, herkes mutlu olsun istersin sen gülerken.. Ve aslında herkes ve herşey de olan o halinde olması gerektiği gibidir.

Hatırlasın yeniden sessizlik içerisinde var olan uçsuz bucaksız açan mis kokulu çiçeği.

Bildiğimizi sandığımızın, öğrendiğimizi ve belki de öğrettiğimizi zannettiğimizin, yetiştirdiğimizi düşündüğümüzün aslında bizle ilgisi olmadığını ;
olması gerekenin zaten olduğunu, hiçbir şeyi gerçekten var edemediğimizi,
yok etme kudretine de sahip olmadığımızı yeniden hatırlarsın.

Derin bir aydınlıktır yaşam. Işığın içerisinde ışığı arar insan. Ya karanlık;Yine her zaman söylediğimiz gibi idraksizse idrak, sesliyse tüm sessizlikler yalansa tüm gerçeklik neden bu açgözlülükler.

Akışta, idrakle yaşadığımız andadır birlik ve huzur ile.

Işık olan her yer aydınlık ve aydınlık bizleri hiç bırakmıyor.

Sevgi, huzur, idrak ve anlayışla.
Burcu Erim Dural
Şifa Sanatları – Sessizliğin Sesi – Ruhun Yankısı